Chrisje Ronde
Wijsheidsweb, 3 juni 2019
Ook in de schilderkunst lijkt mij het “duurzame” mogelijk. Niet alleen door te werken met aandacht en geduld, zodat er een ambachtelijk beeld ontstaat.
Ook door, naar mijn idee, tijdloze en universele beelden te vervaardigen. Mensfiguren te laten zien die door middel van houdingen, gebaren en gezichtsuitdrukkingen een verhaal vertellen.
In dit schilderij “Reflectie” met een vrouw voor de spiegel die naar ons en naar zichzelf kijkt, verwijs ik naar de noodzaak om naar onszelf te kijken.
Vooral nu, in deze snel veranderende samenleving.
Het is tijd om stil te staan, letterlijk en figuurlijk.
Tijd voor zelfanalyse, waardoor we tot nieuwe inzichten komen.
Door te zoeken naar datgene wat goed was in onze tradities en om te kijken waar we opnieuw verbindingen kunnen maken.
De wijsgerige en taalfilosofische Hoogleraar Samuel IJsseling in zijn “Mimesis” 1990 vertelt over schijn en zijn, nabootsen en navolgen, afbeelden en uitbeelden, weergeven en weerspiegelen.
Ook denk ik weer aan de filosofe Hannah Arendt over de veerkracht van de mens.
Het moet mogelijk zijn om tot een nieuw referentiekader te komen, zodat we weer samenhang gaan zien en morele veranderingen teweegbrengen.
Een moreel besef van hoe te leven met diverse culturen en een nieuwe identiteit vinden.
Wat wordt onze nieuwe levensstijl? Hoe ontstaat er sociale verbondenheid en hoe kan de kunstenaar dat in beeld brengen?
Volgens mij door eenvoudige woorden en heldere verstilde verhalende beelden.
Een gezamenlijke morele taal.
