Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 16 maart 2018
Zaterdag vertrekken we met een groep studenten en docenten van de faculteit Educatie naar Marrakech voor een studiereis. We zullen daar samen met de Marokkaanse student- en docentcollega’s een conferentie hebben om onderwijservaringen uit te wisselen. Daarnaast gaan studenten een dag meelopen met Marokkaanse studenten en gaan we scholen bezoeken. Ik heb er zin in.
Tien jaar geleden ben ik er ook geweest, met een wat ander programma, maar wel in dezelfde regio. Die reis was voor mij een hele bijzondere en indringende ervaring. Ik was naast een reis naar Canada tijdens mijn studententijd nog nooit buiten West-Europa geweest. Ik weet nog goed dat ik in de voorbereiding foto’s zag van mensen met karren en ezels en kon mij absoluut niet voorstellen dat ik dit echt zou gaan zien. Een collega vertelde destijds dat het kon zijn dat we tijdens een wandeling ergens thuis zouden worden uitgenodigd voor thee of een maaltijd en dat klonk voor mij behoorlijk ongeloofwaardig.
En toch was dat wat er toen écht gebeurde. Ik viel van de ene verbazing in de andere over het zo anders leven, het zo anders daar zijn. Sindsdien draag ik deze reis als een kostbaar bezit in me.
Ik voel dat ik het een beetje spannend vind om opnieuw te gaan, met het bewustzijn dat het kostbare bezit wellicht scheurtjes kan oplopen. Omdat het nu heel anders is, ik anders kijk, anders voel, het wellicht anders ervaar.
Gelukkig staan de studenten die meegaan te popelen. Hun gulzigheid, hun nieuwsgierigheid en zin om het onbekende tegemoet te treden werkt aanstekelijk.
Daarmee wellicht ook de hoogste tijd om dit kostbare ‘bezit’ van mij los te laten en samen met hen er opnieuw in te vliegen!
[1] Bron: Marrakech, Jemaa-el-Fna
