Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Zag ik het nou goed? We praten over hoe de les was gegaan.
Terwijl ik wat zeg en haar reactie afwacht kijk ik naar haar ogen. Waren ze nu toch een pietsje vochtiger of verbeelde ik me dat?
“Klopt het dat ik zie dat je moet huilen?”
De student knikt en daar komen de tranen in dikke druppels over haar wangen. Dit was wat ze nu echt niet wilde.
Dat die les niet zo lekker liep, dat maakte haar niet uit, maar ze wilde niet huilen.
Mij maakte het ook niet uit dat die les niet zo lekker liep want ik zag in alles wat ze deed dat ze veel kwaliteiten had. Mij maakte het ook niet uit dat ze huilde.
Ik vraag of ze zich van tevoren zorgen had gemaakt over mijn komst.
“Ik had al wel zo’n voorgevoel dat jij zo’n type was om door te vragen,” bekende ze. “Als ik nu maar had doorgevraagd op de didactiek was er niks aan de hand geweest.”
Ik knik en lach meelevend.
“Ik snap gewoon niet wat het is.”
Terwijl ze haar tranen probeert te bedwingen was dat de vraag die haar het meest frustreerde.
Het gesprek laat me niet los. Wat nu als ik over haar didactische vaardigheden was begonnen? Wat nu als ik niets gezegd had over de tranen? Was dat wat er gebeurde niet precies dat wat nodig was in dat moment? Ik raak verstrikt in mijn eigen gedachten.
Gelukkig hebben we Rilke:
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.
Rilke[2]
[1] Bron: het-nut-van-tranen
[2] Rilke, R. M. (2009). Brieven aan een jonge dichter (11e druk), Amsterdam: Uitgeverij Balans.
