Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 7 september 2018
Maandagmiddag voordat we écht weer van start gaan met onze deeltijdstudenten overleg ik met Heleen over wat we die avond gaan doen. We zijn net gestart als maatjes van onze deeltijdgroep en wisselen uit wat we belangrijk vinden.
“Susan”, roept Heleen uit terwijl ze haar handen samenknijpt, “het gaat toch allemaal om passie.”
Ik lach en geniet van haar gepassioneerde uitroep. Later die avond zie ik zoals gezegd mijn leerteam voor het eerst. Terwijl de tijd verstrijkt voel ik dat mijn glimlach bevriest. Mijn bedachte plan om hun nieuwsgierigheid te prikkelen om bewust te worden van hun eigen nieuwsgierigheid strandt.
Ik voel dat het me ontglipt en gedesillusioneerd ga ik met de lift naar de vierde om direct een volgende groep te begeleiden. De hele week heb ik niet echt de tijd om te reflecteren wat daar nu gebeurde.
Totdat ik vanmiddag samen met mijn dochter min of meer spontaan in een minihoorcollege kom van een schoenfabrikant. Mijn buurmeisje heeft een wedstrijd gewonnen en haar zelfontworpen schoen wordt vanmiddag gepresenteerd bij een Nijmeegse schoenfabriek.
Voordat de onthulling van de schoen plaatsvindt, wil de directeur graag uitleggen hoe het komt dat alleen deze fabriek overeind is gebleven terwijl alle andere schoenfabrikanten in Nijmegen zijn verdwenen. Ik word meegesleept in het enorme enthousiasme van de directeur en zit te genieten van zijn verhalen en uitleg. Dit is passie, schiet door mijn hoofd.
Als de schoen gepresenteerd is fietsen we naar huis.
“Nou” zeg ik, “Wat een verhaal hé, ik vond het zo leuk hoe enthousiast die man was.”
“Ja maar mam, ik vond het wel een beetje veel een promo-verhaal van zijn eigen bedrijf. Ik vond het net iets teveel een succesverhaal.”
Terwijl ik moeite doe haar bij te houden, dringen de woorden langzaam tot me door.
Zou het dat zijn geweest, dat ik me door mijn eigen passie liet verblinden?
