Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
‘Je hoeft niet voor mij te denken of ik wel tijd voor je heb, dat kan ik heel goed zelf bepalen.’
Het kwam er naar mijn smaak net iets te fel uit, terwijl ik ook nog mijn wijsvinger half over het scherm zag bewegen. We sloten kort daarna ons gesprek af met de gebruikelijke zwaai en ik keek nog even met gefronste wenkbrauwen naar mijn zwarte beeldscherm.
Aj, dat was niet zo tactisch schoot door mijn hoofd.
Vandaag broedde ik op een mail die ik nog naar Melinda wilde sturen om mijn emotie over ons gesprekje nog even bij haar te checken. Ik realiseerde me dat mijn felheid kwam omdat ik haar gedrag zo goed herken en ik op dit moment juist oefen dit patroon los te laten. Ik was bang dat door mijn manier van reageren ze zich niet meer zo open zou uitspreken. En dat is nou juist datgene wat ik zo leuk vind aan ons contact.
Ik mail haar waarin ik beken dat ik juist het denken voor de ander zo goed herken en dat ik haar toewens dat ze dat wat minder hoeft te doen.
Binnen 10 minuten heb ik van haar een reactie. Ze geeft aan dat ze positief overdonderd is door mijn berichtje en ze geeft aan dat ze juist positief getriggerd was door mijn opmerking.
En zo had ook ik weer mijn lesje in niet invullen voor de ander (NIVEA voor de liefhebbers) van deze week.
