Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 11 januari 2019
Okay, voor wie het nog niet gemerkt had een klein inkijkje in mijn hersenpan.
Ik zit er een beetje doorheen.
Gisteren aan het einde van de middag kwam de genadeklap. Ik kreeg pittige feedback op een bijeenkomst die ik had geleid.
De volgende ochtend spreek ik een aantal collega’s. Ik laat hier en daar doorschemeren dat het even niet zo lekker loopt totdat Marike tegenover me komt zitten.
Ze wil me iets praktisch vragen en terwijl ze me plots aankijkt vraagt ze:
“Gaat het wel?”
Ik kijk weg en het huilen staat me nader dan het lachen. We praten wat over de dilemma’s die ik ervaar in mijn werk en we komen er op uit dat het van belang is om vooral te blijven kijken naar de kleine kwaliteit zoals Marike dat zo fijntjes verwoordt.
Als ik rond zes uur van mijn werk naar huis fiets bedenk ik me ineens dat ik nog wat spullen nodig heb voor het eten. Ik ga langs het studentenwinkeltje bij Heyendaal, onderweg naar huis. De ijsbergsla en avocado zijn snel gevonden en ik loop naar de kassa.
Bij de balie kijk ik naar een stralend meisje. En als ik nog een tweede keer kijk zie ik rechts van haar dozen vol met slagroomampullen. Ik pak een doosje op en spreek hardop mijn verbazing uit dat ze dit hier verkopen ‘….en nog wel bij de balie’ voeg ik er met een frons aan toe.
Ik vertel het meisje dat ik me lang heb afgevraagd — als ik dit soort dingen op straat zag liggen — of tegenwoordig iedereen zo’n slagroomspuit heeft als mijn moeder. Een tijdje geleden werd ik wakker uit deze droom en bleek de bittere werkelijkheid heel anders.
Het meisje blijft me glimlachend aankijken en ik reken af.
Terwijl ik nog hoofdschuddend op de fiets stap, hoor ik het stemmetje van Marike in mijn hoofd: kleine kwaliteit Susanne! Ik verbuig mijn frons in een glimlach en denk aan het leuke contact dat er net even was tussen de kassière en mij. Met opgeheven hoofd fiets ik naar huis.
[1] Bron: slagroomampullen
