Fred de Haas
Uit: Fred de Haas, Antume verzen
Om tanden wit ivoor
haar rode lippen kransen;
haar ogen stralend vuur,
haar slanke dijen dansen.
Begeesterd zoek ik nader
haar traag gebogen lijn,
terwijl ik zachtjes neuriede
een steeds herhaald refrein:
van paardje onbeteugeld
en ruiterij te veld,
verlangend te beleven
wat immer wordt verteld.
Het donker is gevallen,
de mist stijgt uit de grond;
wij kijken naar de lichtjes
en schichtig in het rond.
‘Mijn liefste’, zei ze teder,
‘niet kijken, draai je om,
dan zal ik mij ontkleden
opdat je bij me komt’.
Toen zij me dan verwachtte,
ben ik bij haar geweest
en wiegde zachtjes deinend
over haar grage leest.
Met half geloken ogen,
de ijzers in het vuur,
smeedde zij crescendo
haar liefdespartituur.
Leggiero ma non troppo
ben ik galop gegaan,
terwijl de sterren speelden
met de vergeelde maan.
Tweestemmige patronen
weefde ons samenzijn,
terwijl ik zachtjes neuriede
een steeds herhaald refrein:
van paardje onbeteugeld
en ruiterij te veld
verlangend te beleven
wat immer wordt verteld.
