Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Afgelopen woensdagmiddag gaf ik een les aan de deeltijders. Ik was nerveus. De inhoud van de les was een beetje buiten mijn comfortzone en vanaf de startweken zat ik er al aan te prutsen. De les stond tot dinsdag ‘under construction’ op Onderwijsonline maar dat moest ik de dag voordat ik de les gaf toch echt veranderen. Dus dinsdag overdag keek ik er nog een keer overheen en bedacht dat dit het dan toch echt moest zijn. Ik plaatste de les definitief.
Woensdagmiddag gaf ik de les, twee keer achter elkaar. Terwijl ik de les gaf was ik verrast over hoe goed het ging. Het ging lekker, ik hoefde niet te haasten, er was tijd voor interactie, er kwamen interessante vragen en op het eind praatten mensen nog wat na.
Hoe kwam dat nou dat het zo goed ging en dat ik me daar zo druk om had gemaakt?
Was het misschien omdat ik mijn zorgen al had uitgesproken naar Nicole die me in de ochtend zag en vroeg waarom mijn hand zo trilde. Of kwam het door het gesprekje met Fedor waarbij ik even mijn grootste angst voor deze les in een opwelling aan hem voorlegde waardoor het direct wat lichter in mijn hoofd werd?
Wellicht van alles een beetje en vooral dat deze gezonde spanning maakte dat ik op het scherpst van de snede dit project was aangegaan.
[1] Bron: brain-under-construction
