Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
“Ze heeft nog een heel leven hè Susan, om zich te ontwikkelen.”
“Een heel leven.”
Maaike’s mildheid laat van zich horen.
Ik knik en kijk voor me uit. Maaike en ik zitten buiten in de schaduw te genieten van het lekkere weer en ik deel mijn twijfel over de geschiktheid van een student als leerkracht.
In een flits probeer ik terug te halen hoe ik zelf was toen ik 19 was. Wat deed ik? Wat dacht ik? Wat wist ik van mezelf en trouwens kon ik überhaupt met enige distantie naar mezelf kijken? Ik kan me totaal niet voor de geest halen hoe ik toen was.
Ik zie alleen flarden van mezelf als een jonge griet die bezig is met op kamers wonen en nieuwe vrienden maken. De stage was vooral iets om te overleven, vroeg opstaan, zorgen dat je iets voorbereid had en geïnteresseerd doen ook al ging een en ander langs me heen.
De koffie is op en Maaike gaat haar zoon van de voetbal halen. We wisselen nog wat boekentips uit over en weer (ja Tjitske Jansen geweldig, en oh echt Ester Naomi Perquin, je moet het lezen, ik denk steeds aan jou als ik een stukje lees) en weg is ze.
Ik ga koken en vraag me af wat ik nog wel weet als jonge professional? Ik denk aan de jongen die ik behandelde, waarbij ik helemaal geen vooruitgang zag maar dat niet durfde te zeggen tegen de moeder. Die puberjongen die iedere donderdagmiddag na school met baseball cap en kauwgum tegenover me kwam zitten om te praten over zijn stotteren en dat ik vooral buikpijn had omdat ik echt niet wist hoe ik dat moest doen met zo’n knul die mijn broertje had kunnen zijn.
En alsof dat allemaal nog niet ingewikkeld genoeg was kwam de beste vriend van mijn (nu) man voor een paar lesjes logopedie voor zijn stem. Weet je hoe moeilijk het is om iemand die je privé goed kent tips te geven over zijn stem en spreken als je zelf 21 bent?
Dit jaar word ik vijftig, ik denk dat ik wel kan stellen dat mijn halve leven er ongeveer op zit.
Ik heb nu nog steeds een half leven om me te ontwikkelen, een half leven hè!
