Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, op ww 22-12-2020
Het eerste wat ik deed toen ik mijn werkkamer binnenstapte was de tafel een kwart slag draaien. In plaats van met de knieën bijna tegen elkaar nu op perfecte afstand.
De luxe bureaustoelen met armleuningen pasten nog met moeite aan de kopse kanten.
De doos met tissues die altijd discreet op een hoekje van de tafel stond, zette ik zo goed mogelijk uit het zicht. Want ja, als er een tissue gebruikt werd, moesten er ook handen gewassen worden en dat was wat minder handig.
Geen hand bij de begroeting waarbij ik even kon voelen wat voor vlees ik in de kuip had. Geen bemoedigend klopje op de schouder bij het weggaan. En ook geen aanwijzing met vinger of duwtje om de rug te rechten of het hoofd mooi rechtop te zetten.
Oef, wat was dat moeilijk voor mij en wat miste ik dat contact nu ik weer aan het screenen was.
Er was wel wat anders. Direct bij het eerste gesprek merkte ik het op. Ik bleef lekker achterover geleund op mijn stoel zitten in plaats van dat ik met mijn bovenlijf over de tafel hing. Ik nam meer tijd om te luisteren en te kijken naar wat ik zag en ging niet zo snel in de oplossingsstand.
Ik vroeg de student welke tips voor hen bruikbaar zouden zijn en kon zo de opbrengst van het gesprek meer bij de student laten.
Die anderhalve meter gaf mij blijkbaar de verplichte ruimte om vanuit gepaste afstand te kijken. Te beschouwen. Meer rust te creëren.
Wauw, precies die ingrediënten die nodig zijn in mijn herstel!
En voor de liefhebber nog een treffend liedje over handen geven:
