Niek van den Raad
Alex stond voor het raam en keek naar buiten naar het park. Hij wandelde daar vaak en ging dan het liefst op het bankje bij de vijver zitten, in de schaduw van een grote eik in de hoop dat hij goudvissen voorbij zag zwemmen of een fuut zien duiken. Hij had daar vaak met zijn vrouw Mia gezeten, die helaas een jaar geleden onverwacht was gestorven aan een hersenbloeding.
Hij vroeg zich ineens af hoe hij zijn leven wilde inrichten? Hij was net een week met pensioen en verveelde zich te pletter. Af een toe lezen, maar hij kon zich niet lang concentreren, te onrustig. Hij keek graag krimi’s, maar ja, één per dag was wel genoeg.
Hoe nu verder? Vaker op vakantie? Toch maar het plan waar maken dat hij samen met Mia had uitgedacht? Na hun pensionering wilden ze met een camper door Europa trekken en dan vooral door Noord-Europa. Of een keer overwinteren in de Algarve? Ook dat was er met haar helaas niet van gekomen.
Hij draaide zich om en liep naar zijn werkkamer. Hij voelde de behoefte even intens aan Mia te denken. Hij ging op zijn bureaustoel voor zijn snuisterijenkast zitten, stak het waxinelichtje aan dat naast haar foto stond. Hij nam het licht in zich op, stuurde het naar zijn hart, sloot zijn ogen en met dat licht vanbinnen, riep hij herinneringen aan haar op. Eén voor één gleden ze voorbij en ze troostten hem. Hij opende zijn ogen, blies het licht uit, kuste haar foto, maakte beneden een boterham klaar en besloot door het park te gaan wandelen, Het was fris, maar droog.
Hij wandelde in een rustig tempo en genoot volop van de groene struiken, de bloemen in het gras en het geluid van ruisende bomen. Hij speurde constant naar een roodborstje. Ineens dartelde twee vinken voor hem over het pad. Een vrolijk beeld dat hem een glimlach ontlokte. Hij bereikte zijn bankje. Daar zat een oudere dame op. Hij vroeg of hij naast haar mocht komen zitten. Ze keek hem aan, in haar ogen blonk een traan, ze knikte, zuchtte en sprak toen:
‘U vraagt zich natuurlijk af waarom ik traan?’
Alex knikte: ‘Inderdaad.’
‘Vindt u het goed als ik het vertel? Ik wil er graag over praten misschien troost dat. Vandaag is het precies een jaar geleden dat mijn man overleed en ik mis hem nog elke dag. Zijn dood zette mijn leven volledig op zijn kop. We woonden in een mooi groot huis midden in de stad. Na zijn dood merkte ik dat het huis voor mij alleen te groot was, mede omdat ik last kreeg van reuma. Ik heb het helaas moeten verkopen en woon sinds een maand in verzorgingstehuis Bloemhof, daar.’
Ze wees naar een groot gebouw aan de andere kant van de vijver. Alex kende het, Mia was daar actief geweest als vrijwilligster.
De vrouw zweeg even, wreef een traan weg en vervolgde toen:
‘Als ik verdrietig ben, dan ga ik het liefst door het park wandelen, even geen andere mensen om mij heen en alleen op mijn kamer voel ik me dan zo eenzaam.’
Alex knikte:
‘Ik begrijp uw verdriet, ik ben twee jaar geleden mijn vrouw onverwacht verloren en heb ook vaak momenten van verdriet om dat verlies. Mij helpt het ook door het park te wandelen en dan naar vogeltjes te speuren. Wat ook helpt is het volgende. Op een moment van verdriet steek ik een waxinelichtje aan bij haar foto, neem het licht in me op, leidt het naar mijn hart en als dat verlicht is, sluit ik mijn ogen en roep mooie herinneringen aan ons leven op en dat troost me altijd. Misschien ook voor u iets om uit te proberen bij verdrietige momenten.’
De vrouw knikte.
‘Ja, waarom niet, ik ga het gewoon een keer proberen.
Maar kom, ik ga nu weer naar Bloemhof, het is bijna lunchtijd. Fijn dat u naar me wilde luisteren.’
‘Vindt u het goed dat ik met u meewandel’, vroeg Alex, ‘dan doe ik vandaag een rondje rond de vijver.’
Zwijgend liepen ze verder. Bij de hoofdingang namen ze afscheid. Alex keek haar na toen ze naar binnenliep. Aan de deur zag hij een poster hangen met de tekst: Vrijwilligers gevraagd. Ineens dacht Alex: Waarom niet? Hij stapte naar binnen en vroeg bij de receptie naar de taak van een vrijwilliger. Dat kon van alles zijn: helpen bij koffietijd, een praatje maken met een bewoner of samen wandelen. Hij besloot zich op te geven. Welgemoed stapte hij naar huis.
Zo begon een nieuwe rol in zijn leven. Twee keer per week bracht hij uren door met bewoners. Vaak kon hij ze troosten bij verhalen over verdriet, gemis, eenzaamheid of ruzie binnen de familie en altijd vertelde hij over zijn aanpak met waxinelichtjes.
Op een dag kwam hij op het idee waxinelichtjes mee te nemen om als het te pas kwam een bewoner er een cadeau te doen. Dat viel vaak in goede aarde. Hij begon steeds meer van zijn leven genieten en op een dag besloot hij overwinteren in de Algarve uit te gaan proberen. In zijn koffer zou hij dan een zak waxinelichtjes meenemen. Je wist maar nooit of die ook daar van pas kwamen.
