Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Vanmiddag zat ik in de trein. Ik had een knoop in mijn maag. De hele ochtend was ik al een beetje bedrukt en stil maar nu was het er gewoon echt.
Ik ging op weg naar een groep mensen die ik vanaf nu intervisie zou geven. Naast mijn werk als opleidingsdocent op de Pabo werk ik sinds kort ook als begeleidingskundige.
Ik appte met mijn man:
“Ik kan het helemaal niet.”
“Jawel, is goed joh, wedstrijdspanning,” appte hij terug. “Je wil het goed doen.”
Ik moest aan het interview denken met de acteur Gijs Scholten van Aschat, dat ik dit weekend gelezen heb. Heel lang moest hij nog voor iedere voorstelling overgeven van de spanning.
Terwijl de trein verder reed, dacht ik ook al aan die studenten die op weg gaan met de trein, de bus, of de fiets naar hun stageschool. Die dan een groep van 30 kinderen voor zich hebben. Met een mentor erbij. Soms ook nog een school of praktijkopleider die ‘gewoon’ even mee komt kijken.
’s Avonds zag ik een groep afstudeerders in een masterclass. We deden een rollenspel waarbij we oefenden hoe je aandacht kunt vragen in een groep als er erg veel lawaai is.
Ik opperde wat persoonlijke gedachtes die er dan in mij omgaan als ik zo’n groep voor me heb. De herkenning van die twijfel werd door de hele groep met gelach en geknik bevestigd.
Gedeelde smart is halve smart.
[1] Bron: Chinese knots
