Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 7 juni 2018
Ik stond op het punt om naar mijn werk te gaan en groette mijn man. Ik boog me voorover om hem een kus te geven en moest plotseling huilen.
Ik slikte en voelde druk; ik had een afspraak. Nog een snelle blik in de spiegel, gelukkig heb ik geen last van uitgelopen mascara, zakdoek over mijn ogen en gaan.
Ik had een gesprek met een student en ik sprak mijn zorgen uit over haar ontwikkeling. Aan het eind van het gesprek wilde ze me wat laten lezen. Het was een zelfgeschreven gedicht waarin zij de worsteling in haar leerproces verwoordde. En weer moest ik huilen. Het gedicht raakte me, maar net ietsje teveel deze dag.
Ik rondde het gesprek af want ik had een volgend overleg. Het organiseren van de personeelsdag; ook belangrijk. Toen ik zuchtend binnenkwam en vertelde dat ik mijn dag niet had en wat deelde over de zorgen die ik in het afgelopen jaar had gedragen rondom onze zoon huilde mijn collega een traantje met me mee.
En zo hopte ik van overleg naar overleg om uiteindelijk in twee lessen van mijn deeltijdgroepen even de tijd te nemen om de slb te evalueren met een enquête.
Er was een stemmetje in mij dat zei dat ik dit eigenlijk niet zo wilde aanpakken, maar in de veelheid der dingen vervloog deze stem.
Ik begon me een schietschijf te voelen, want ja, alles goed en wel, maar dit en dat en zus en zo. En ja wel leuk en aardig en… Ik zag me zelf zitten, knikkend, luisterend en beamend, maar ik zat er eigenlijk helemaal niet. Het was een dun vliesje Susanne, met een rood vest en de krullen die het zo goed doen in het zomerseizoen. Mijn hart was vol en mijn hoofd liep over.
Toen ik om acht uur ‘s avonds thuis kwam had ik het gevoel dat er een wals over me heen was gedenderd.
Om verantwoordelijke zorg te kunnen geven vanuit praktische wijsheid, is een dubbele verantwoordelijkheid van belang; die voor jezelf én de ander, schreef ik anderhalf jaar geleden in mijn thesis.
Vandaag heb ik maar eens in de zon gezeten, de krant gelezen, gezwommen en gefietst.
- Bersselaar, V., van den (2009). Bestaansethiek, normatieve professionalisering en de ethiek van identiteits-, levens- en zingevingsvragen. Amsterdam: Uitgeverij SWP.
[1] Bron: loesje.nl/posters
Discussion1 reactie
Hallo Susanne,
Mooi stukje. Zo herkenbaar die zorg die je voor mensen voelt zodat je bijna jezelf vergeet. Maar ook al is het soms zwaar, je zou toch ook niet goed zonder kunnen, denk ik zo. Ik was 17 jaar studentendecaan, de zorgen van de studenten kwamen op mijn tafel. Goed dat je columns bent gaan schrijven. Ik heb na die 8 jaar een boek geschreven over mijn werk. Ga door met je columns, goed dat je collega’s er ook van weten. Veel succes.