Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, december 2017
Vandaag fiets ik naar een stageschool voor een gesprek met een mentor.
Twee weken geleden had ik haar voor het eerst gesproken tijdens een emotioneel gesprek met een student die daar net gestart was met een stage. De student had zich behoorlijk onprofessioneel gedragen. Tijdens dat gesprek raakt de mentor op een gegeven moment geëmotioneerd.
Tijdens mijn fietstochtje bedenk ik me dat ik het belangrijk vind dat moment nog even terug te halen omdat ik benieuwd ben wat het was wat haar zo raakte.
“Ik wist gewoon niet meer of ik hem echt kon vertrouwen”, benoemt de mentor als reden om de stage definitief te beëindigen.
En toen ik vroeg waarin zij zo geraakt was kwam ze terug op de opmerking die de student gemaakt had.
“Ik heb het gevoel dat ik als student in een kooitje zit en maar moet doen wat de mentor zegt”. Deze woorden waren de mentor in het verkeerde keelgat geschoten.
Wat later in het gesprek heb ik het over mijn eigen verbazing in de situatie die was ontstaan en dat ik echt niet had verwacht dat deze student dit zou doen. Integendeel, ik had hele hoge verwachtingen gehad van deze student en me er enorm op verheugd haar te begeleiden. Ik gaf aan dat ik verrast was door mijn eigen blinde vlek.
De mentor vertelt: “Vroeger als kind was ik altijd heel erg behulpzaam in de klas, ik hielp graag iedereen. Ik werd daarom bij een groepje drukke kinderen gezet zodat ik deze kinderen kon helpen. De leerkracht sprak ons als groepje vaak aan omdat we volgens hem teveel lawaai maakten. Op een gegeven moment had hij op het rapport een hele pijnlijke opmerking gemaakt over hoe ik was met dat groepje in die klas. Toen zijn mijn ouders naar hem toe gegaan en hebben aan hem gevraagd wie er altijd diegene was die anderen hielp in de klas”.
“Dit maakt”, vervolgt de mentor, “dat ik altijd op zoek ga naar wie het kind is en zijn verschillende kanten”.
Ik fiets terug naar huis. Ik ben geraakt door haar persoonlijke verhaal en besef dat dit haar drijfveer is in haar werk als leerkracht. Het kind in al zijn facetten te zien!
En juist dat had de student onderuit gehaald door te zeggen dat zij zich in een kooitje gestopt voelde, waardoor het vertrouwen bij de mentor op was.
Ik trap door, met een waterig winterzonnetje in mijn gezicht en vraag me af hoe mijn drijfveren zich verhouden met de moeite die ik ervaar in het onmachtige gevoel dat ik zelf soms ervaar als ik voor de klas sta. Voordat ik thuis ben heb ik mijzelf haarfijn geanalyseerd en besef dat ondanks veelvuldige reflectie het iedere keer weer een verrassing is daar op uit te komen…
[1] Bron: in een kooitje zitten
