Fred de Haas, gedicht en foto
2024
Ik ben als de vlakte, de sneeuw, de vulkaan;
hun spoor kan je zien bij het licht van de maan —
en de klank van de vlakte weerklinkt in een lied
dat mijn hart altijd sneller doet slaan.
Mijn jeugd is nog steeds op je tropische stranden,
geblakerd door zon en door wind;
in mijn stem klinkt het heimwee nog door van dat kind,
in een lied over palmen en zanden.
En als op een dag ik — al varend — verga
en een storm vernielde mijn zeilen,
begraaf me dan dicht, ja, heel dicht bij de zee,
in mijn vaderland Venezuela.
