Bonne Anneé

Fantaisie

Fantasie

Il est un air pour qui je donnerais
Tout Rossini, tout Mozart et tout Weber,
Un air très vieux, languissant et funèbre,
Qui pour moi seul a des charmes secrets.

Or, chaque fois que je viens à l’entendre,
De deux cents ans mon âme rajeunit:
C’est sous Louis treize; et je crois voir s’étendre
Un coteau vert, que le couchant jaunit,

Puis un château de brique à coins de pierre,
Aux vitraux teints de rougeâtres couleurs,
Ceint de grands parcs, avec une rivière
Baignant ses pieds, qui coule entre des fleurs;

Puis une dame, à sa haute fenêtre,
Blonde aux yeux noirs, en ses habits anciens,
Que, dans une autre existence peut-être,
J’ai déjà vue … – et dont je me souviens!

Ik ken een melodie waarvoor ik graag zou geven
heel Rossini, Mozart en ook Weber.
Een oude melodie, naargeestig en wat slepend
die alleen voor mij haar tover laat beleven.

En elke keer als ik haar hoor
verjongt mijn hart zich vele malen.
Ik leef dan honderd jaar hiervoor
en zie het late licht het glooiend groen in geel vertalen.

Ook zie ik een kasteel met echte stenen randen,
het glas in lood van ramen rood van kleur;
en ruime parken die het Slot omvamen,
met aan de voet een stroom omhuld door bloemengeur.

Ik zie een blonde Vrouw, daar aan haar hoge raam,
met donkere oogopslag, in kleding van weleer,
die, in een ander aards bestaan,
ik heb gezien, wellicht, en wéér …

Gérard de Nerval (1809-1855)

Vertaling/ bewerking: FdH

Herbsttag

Herfstdag

Herr, es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß.
Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,
und auf den Fluren lass die Winde los.

Befiehl den letzten Früchten, voll zu sein;
gib ihnen noch zwei südlichere Tage,
dränge sie zur Vollendung hin, und jage
die letzte Süße in den schweren Wein.

Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.
Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben,
wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben
und wird in den Alleen hin und her
unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.

Heer, het is tijd. De zomer was een weelde.
Werp uw schaduw op de zonnetijd
en laat de wind los op de velden.

Laat de laatste druiven voller zijn
en schenk ze nog wat warme dagen.
Laat ze volle rijpheid dragen,
giet de laatste honing in de zware wijn.

Wie nu geen huis heeft kan zich geen meer bouwen.
Wie nu alleen is zal het heel lang blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en verloren langs de wegen zwerven
als de stormen van de herfst de bladeren van hun plaats verdrijven.

Rainer Maria Rilke, Paris (21-9-1902)

Vertaling/ bewerking: FdH (7-12-2022)