Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
“Hè Susan, ik ben nu weer helemaal gerustgesteld”.
Ik veeg het whiteboard uit en draai me om.
“Wat zeg je?”
Niki herhaalt dat ze zich nu weer helemaal rustig voelt terwijl ze vóór de bijeenkomst van het leerteam het even allemaal niet meer wist.
“Maar ik heb helemaal niks gedaan”, reageer ik oprecht verbaasd.
“Blijkbaar heb je dan toch iets goeds gedaan”, glimlacht ze terwijl ze haar tas inpakt.
Deze les heb ik een lijst met mailadressen nogmaals rond laten gaan omdat ik de andere lijst was kwijtgeraakt. Ik heb ze verteld dat ik de volgende les iets ga vertellen over de stage.
Ik heb ze een overeenkomst laten tekenen, wat best een ingewikkeld document was. En aan het einde liet ik mijn studenten zien wat voor digibeet ik was door stuntelend te oefenen op het zwarte bord met het nieuwe HAN-logo. Alle stiften schreven rood. Gelukkig was een student zo handig om het me uit te leggen: “Dat pijltje, ja Susan, daarboven aanklikken ja, dat pijltje is ervoor om een andere kleur te kiezen.”
Dus waar haalde Niki het vandaan dat ik haar had gerustgesteld?
De laatste regels van een gedicht van Edward van de Vendel en zijn superguppies schoot me te binnen.
‘Er zijn, daar gaat het om.’
