Chrisje Ronde
Wijsheidsweb, 15 mei 2018
Dit schilderij is ontstaan in de periode dat ik de Art Nouveau en Jugendstil van rond 1900 bestudeerde.
Een reclame tekening van Alfons Mucha heb ik als uitgangspunt genomen. Het model voor mijn interpretatie van een vrouw in sluiers. Ook een Sybille uit Michelangelo’s Sixtijnse kapel heb ik in die tijd in mijn eigen stijl getekend, als plooien studie.
Door deze vrouwen, omhuld met sluiers, voel ik verwantschap met de mannen die in hun tijd deze vrouwen hebben verbeeld. Zij hebben daarin naar mijn idee hun eigen vrouwelijke kracht laten zien.
In mijn Sybille schilderij staat het wit van de sluier symbool voor onschuld en zorgt voor bescherming. De kale takken van de struik heb ik bedoeld als het verdriet dat je achter je laat en het klimopblad naast haar voeten als verwijzing naar de toekomst. Als het Lemniscaat, symbool voor het eeuwige leven en oneindigheid.
Ook is dit schilderij een voorbeeld van het beelddenken.
Door de associatie die ik voelde met de tekening van Mucha, heb ik een nieuw beeld kunnen maken dat een verbinding maakt tussen heden en verleden, waardoor naar mijn gevoel een basis is ontstaan voor nu.
Leven in harmonie met het verleden en dit tonen in hedendaagse beelden.
Een manier om een nieuwe basis te leggen, niet alleen voor mezelf, ook voor anderen.
Van eenzaamheid naar gemeenzaamheid, zoals Heidi Muijen het zo treffend in haar boekbespreking van Onmetelijke eenzaamheid (Jorna & Voois, 2014) benoemde.
Ook met kunst kun je een relatie hebben die de eenzaamheid verdrijft.
