Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Zondagmiddag wandelde ik met mijn dochters een rondje op Heumensoord op zoek naar bloeiende heide. Op de terugweg kwamen we langs de universiteit. We zagen groepjes studenten met eenzelfde kleur T-shirt verspreid over het terrein.
Staand, in een cirkel, tam rennend naar een bal die werd overgegooid. De introductie was zichtbaar net van start gegaan.
We liepen glimlachend voorbij en ik dacht aan de sportdag van de volgende dag.
Ik had nog even niet zo’n zin. Het beginnen, me begeven in de groep, het aangaan van het jaar.
Maar natuurlijk ging ik en ging glimlachend op in de menigte.
In de middag deden we een spel met een lange ladder. De hele groep moest deze rechtop houden terwijl een iemand erop klom en aan de andere kant er af.
We stonden in de zon op een kluitje om die ladder vast te houden. Het gelach en geklets verstomde omdat de oefening concentratie vereiste. Ik volgde diegene die zich boven keerde met lichte bewondering en bedacht dat ik dit niet durfde. Een aantal collega’s was geweest en de enthousiaste begeleider vroeg wie nog wilde. Nadat ik zei dat ik het eigenlijk niet durfde ging ik toch.
Terwijl ik naar boven klom voelde ik dat de ladder stevig werd vastgehouden. Het ontroerde me. Daar om mij heen stond een kluitje collega’s om die ladder voor mij vast te houden. Even geen flauwe grap, stoere taal, gewoon precies dat wat ik nodig had.
Ik was geland. Het jaar kan beginnen.
