Niek van den Raad
Lorette schuift de gordijnen open. Het miezert. Dat wordt straks met de bus naar haar werk. Jammer, ze fietst graag. Ze is wel blij dat het weekend voorbij is. Ze is te veel uren alleen geweest. Daar kan ze slecht tegen. Haar oudste dochter is kort op bezoek geweest, maar had andere verplichtingen om langer te kunnen blijven en haar jongste, een zoon, is met vrouw en kinderen een weekje naar Tenerife. Ze kon ook niet terecht bij haar beste vriendinnen, allebei druk met hun gezin.
Ze heeft er steeds meer moeite mee lang alleen te zijn. Ze wisselt lezen en tv kijken af, maar kan zich niet lang concentreren. Toen de onrust haar gistermiddag te machtig werd, is ze in het stadspark gaan wandelen, waarbij ze hoopte geen kennissen tegen te komen die zouden vragen hoe het met haar ging, want dan moet ze aan Jelrik denken en dat wil ze niet. Dat roept te veel verdriet op.
Ze neemt een warme douche die de naweeën van een onrustige nacht met een verdrietige droom over Jelrik, wegspoelt. Vannacht was hij weer lachend op haar afgekomen en had haar uitgenodigd met hem mee te lopen, maar ze kon zijn lachende gezicht niet verdragen, had zich abrupt omgedraaid en was weggelopen. Na een paar passen had ze even achterom gekeken en zijn gestalte op dat moment zien verdwijnen in een gitzwart gat. Ze was wakker geworden met een pijnlijk kloppend hart.
Ze loopt naar beneden, smeert een beschuit, zet een kop thee en maakt een lunchpakket klaar. Ze neemt haar ontbijt mee naar de huiskamer. Terwijl ze in haar lievelingsstoel haar beschuit opeet, schrikt ze, in de boekenkast grijns de foto van Jelrik haar aan. Ze staat snel op en legt het lijstje plat. Kennelijk is ze dat gisteren vergeten.
Voordat de kinderen of vrienden op bezoek komen, zet ze het lijstje altijd rechtop. Eén keer heeft ze het vergeten en toen had haar dochter een beetje pissig gevraagd waarom ze papa plat had gelegd. ‘Na het afstoffen vergeten recht te zetten’, was haar excuus. Haar dochter was er verder niet op ingegaan. In werkelijkheid kan ze het niet verdragen een foto van Jelrik te zien, de herinneringen aan hem zijn te pijnlijk.
Het is tijd om naar haar werk te gaan. Ze pakt haar mobiel, haar agenda
en haar lunchpakket in en vertrekt. In de bus bladert ze haar agenda door en ziet dat de meeste dagen vol staan met afspraken. Alleen de donderdagavond en de vrijdagmorgen staan nog open. Ze schrikt, die moeten nog gevuld worden. Met wie kan ze nog afspreken? De laatste weken merkt ze dat ze vaker haar neus stoot. Het lijkt wel alsof het haar vrienden tegenstaat met haar een afspraak te maken. Ineens schiet het haar te binnen dat ze de zus van Jelrik een tijd niet gesproken heeft. Die gaat ze straks in de lunchpauze bellen.
Op haar werk vindt ze snel voldoende afleiding en de ochtend vliegt voorbij en Lorette voelt zich daar prettig bij. Tijdens de lunch belt ze Tineke, de zus van Jelrik.
‘Met Tineke Vlaar.’
‘Dag Tineke, met Lorette. Zeg Tineke, heb jij zin om vrijdagmorgen op de koffie te komen en even gezellig bij te praten?’
Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn, dan antwoordt Tineke:
‘Ik weet het niet Lorette. Eigenlijk zie ik dat niet zo zitten.’
‘Hoe zo niet? Heb ik je iets misdaan?’
‘Nee, maar, ik vind dit moeilijk om te zeggen, maar het moet maar eens gezegd worden. Ik kan met jou niet over Jelrik praten en dat wil ik nou juist wel. Als ik over hem begin, klap jij dicht of je gaat op een ander onderwerp over. Ik krijg dan het gevoel dat hij voor jou gewoon niet meer bestaat en dat doet pijn’.
Nu valt Lorette stil. Ze weet dat Tineke gelijk heeft. Ze weet niet wat ze nu moet zeggen. Ineens voelt ze tranen uit haar ogen druppelen.
‘Sorry Tineke, ik moet nu ophangen, een collega wil me spreken. Ik bel je later terug.’
Lorette weet dat ze het weer gedaan heeft, niet over Jelrik willen praten, ze wil gewoon de pijn niet voelen, de pijn dat ze hem mist, zo verschrikkelijk mist, haar Jelrik, haar levensluchtige sportieve Jelrik, geveld door een hartaanval.
Dan dringt helder het besef tot haar door dat ze op de vlucht is voor de pijn om het gemis van hem. Na zijn begrafenis is ze haar agenda vol gaan proppen met afspraken, maar ze wil met niemand over Jelrik praten. Over hem praten, verwart haar, roept een intens verdriet op en de angst dat ze dat niet verdragen kan. Sinds de onverwachte dood van Jelrik is ze daarom voortdurend op zoek naar afleiding. Ineens kan ze een huilbui niet meer stoppen. Ze vlucht de toiletruimte van het bedrijf binnen. Nadat ze enigszins tot bedaren is gekomen, fatsoeneert ze haar gezicht en gaat weer naar haar werkplek. Ze voelt zich lichter. De middag verricht ze haar werkzaamheden min of meer op de automatische piloot. Als ze thuis komt, zet ze eerst de foto van Jelrik recht overeind, daarna belt ze Tineke en maakt een afspraak voor vrijdagmorgen en belooft dat ze over Jelrik gaan praten,
Die nacht droomt ze over Jelrik. Hij nodigt haar weer uit met hem mee te wandelen. Nu neemt ze zijn uitnodiging aan en samen wandelen ze door een serene ruimte gevuld met zilverwit licht. Hij glimlacht naar haar en vraagt:
‘Hoe is het met je?’
‘Ik mis je.’
‘Ik jou ook, maar ik ben blij dat je met me meewandelt.’
Zo maar variaties
De bundel Zo maar variaties bestaat uit 43 korte verhalen met verschillende thema’s zoals: relatie, humor, rouw, realisme en misdaad.
De verhalen zijn alfabetisch gerangschikt en vormen een selectie uit verhalen die ik sinds 2014 schreef o.a. als lid van een schrijfgroep proza.
De groep komt acht keer per jaar bij elkaar en telkens verzint een lid van de groep een nieuwe schrijfopdracht, soms wordt er met een jaarthema gewerkt.
Na een schrijfmiddag rijd ik naar huis met de opdracht in mijn hoofd en dan ontstaat er vaak ‘zomaar’ of diezelfde dag of in de dagen er na een idee voor een verhaal, vandaar de titel van de bundel.
