Niek van den Raad
In taal verwoord ik graag natuurbeelden. Verweef daarbij soms ook ervaringen uit het heden en verleden. Ik vind daarin troost, vreugde en verbinding. Hieronder staan vier voorbeelden.
Helend wandelen
De duinen binnenstappen over het grote metalen rooster bij de ingang roept altijd een gevoel van opluchting op. Ik laat met die stap de hectiek van mijn stad en beelden van wereldrampen achter me. Ook onheilsboodschappen van angstzaaiers vervagen snel. Wandelend over het verharde pad waarlangs omgewaaide bomen liggen te vergaan als gevelde reuzen, speur ik naar herten, bloemen, vogels en eekhoorns. Vul zo mijn hoofd met heilzame indrukken waardoor ik, mentaal gesterkt, oud verdriet kan toelaten en de angst voelen voor de kans op verlies van mijn huidige lief. Daar, in die duinen, kan ik mijn gevoelens balsemen met schoonheid en roep ik herinneringen op aan eerdere wandelingen: als verliefde jongen met een vriendin, als echtgenoot met vrouw en kinderen, als opa met kleinkinderen die enthousiast duintjes op en neer rennen of als vriend in een gesprek met een trouwe kameraad. En als dan, op weg naar een koffiepauze, zinnen voor een gedicht naar boven borrelen, kan ik niet wachten tot ik thuis ben om die, geheeld en verkwikt, aan papier toe te vertrouwen.
ochtend in het duin
stappen door groene stilte
rust schuilt in adem
zonlicht glipt over takken
zo helend, een verlichting
Het heilzame landschap
In dit landschap
van groene ronde bergen
twinkelende meren
fluisterende stroompjes
kronkelende wegen
volgroeide graanakkers
oude houten stavkerken
kleurige robuuste boerderijen
zilverwitte avonden
en parmantige kwikstaarten
is voelen dat ik jou liefheb
een zielsgelukkige ervaring
Sluimerwandeling
met de herinnering
aan de voorbije nacht
nog achter mijn ogen
wandel ik door de bossen
van de sluimerduinen
onderga de schoonheid
van de stilstand der bomen
die gehuld in een mantel van nevel
het wandelpad omzomen
de verte ligt verborgen
achter een wit gordijn
ervaar zo de troost
van ochtendlijk mijmeren
Terugblik
foto Niek van den Raad
aan het eind van de laan
gloort een smalle poort van licht
daarachter ligt het dorp
uit mijn jeugd
gekleurde herinneringen
weerspiegelen zich in de duinbeek
licht, zwaar of
verwarrend
maar altijd waren er
de duinen achter mij
die weldadige oase
van rust, ruimte en stilte
waar helende gedachten
in vogelvlucht opborrelden
als vinken die over takken hippen
onruststemmingen verwaaiden
door de boomkruinen
verdriet om onverwacht leed
dat verwuifde tussen helmgras
en ik weg naar huis kon gaan
opnieuw gegrond in mijn bestaan
