Robin Stemerding
Forum, 2 maart 2020
In retrospectief, het begint simpel. Maar het is ook moeilijk, wat het uiterste van ons vraagt. Alles gegeven en tot rust gebracht. De verzegeling is aangebracht.
Toch stopt het niet en gaat het verder. Het gaat verder en het blijft afscheid. Afscheid is geen afscheid, maar verder gaan, verder gaan, verder gaan.
Inclusie, afzonderlijke gebeurtenissen opgenomen, meegenomen, uitgedrukt. Opgenomen, plaats krijgend, geplaatst in een kloppend beeld dat zin of geen zin maakt, maar rust geeft.
De appel: je bent klein, je hebt een reis achter de rug om hier te komen. Hier nu word je gekozen en bekeken. Je vorm, je kleuren worden bekeken. Je draagt al sporen van groei, gebeurtenissen. Je kunt op bepaalde manier liggen. Je vorm staat je toe op bepaalde manieren te liggen en op sommige manieren juist ook weer niet.
Je past in een hand. Mijn hand kan je niet omsluiten. Je bent koel, je voelt rechts anders dan links. Je bent inhoud meer dan je volume. Je bent compact, consistent in gewicht.
Ik teken je twee keer.
Een keer naar waarneming (appel).
Het zien laat mij je verhaal lezen. Het lijkt over je geschiedenis te gaan. Sporen van een leven. Over wat je hebt meegemaakt.
Naar het voelen (appel op de tast).
Het voelen laat mij je temperatuur en gewicht voelen. Het volume vertaalt zich in compactheid, koelte die meer van binnen zit. In de textuur, de spanning op de huid, het vermoeden van vocht.
