Chrisje Ronde
Wijsheidsweb, 13 juli 2018
Rond 2005 ben ik “Valleien” gaan schilderen, symbool voor het Verloren Paradijs dat ooit gezien werd als een volmaakte oertoestand. Een plaats waar vrede, licht en schoonheid heersten.
Mijn interpretatie, na enkele studiereisjes naar Italië, verbeeldt geborgenheid, totaliteit, oneindigheid, oorspronkelijkheid. Een verzoening tussen hemel en aarde, met symboliek voor het vrouwelijke, de schoot van Moeder Aarde die draagt, geeft en voedt en de cipres het mannelijke symbool voor vruchtbaarheid.
De Vallei als een abstract geestelijk landschap waarin het inwendige en het uitwendige zijn versmolten. De inkeer en terugkeer naar de grond, de aarde van ons bestaan.
Als ik wandel in de natuur ervaar ik dat als een ritueel, als een beetje heilig maken van het leven. Daarna kan ik het op doek vertalen en krijgt de natuur een mystieke betekenis en geeft een troostende en rustgevende werking.
In het boek ”Filosofie van het landschap” van antropoloog Ton Lemaire (2007) staat…. “Realistisch zijn wil zeggen: willen wat het volk wil.”
De smaak van de meerderheid, dat is precies wat ik wil laten zien in mijn schilderijen. Iets wat gemakkelijk te begrijpen valt.
Want oorsprong begrijpt iedereen, we komen allemaal uit de baarmoeder, een soort kloosterruimte waar het stil en veilig is, net als in de natuur.
