Chrisje Ronde
Wijsheidsweb, 23 februari 2020
Als vervolg op het clowntje laat ik nu mijn twee Pierrots voorbijkomen.
Voor mij nog steeds een geliefd onderwerp, omdat je in dit soort melancholische portretten zoveel kunt zeggen.
Het zijn mogelijkheden om gelaatsuitdrukking en gebaren te laten zien en deze betekenis te geven.
En het leuke is dat iedere beschouwer er een eigen wending aan kan geven, afhankelijk van levensfase of gemoedstoestand.
Ooit heb ik de film “Les Enfants du Paradis” van Marcel Carné en Jacques Prévert gezien. Deze film ging in 1945, mijn geboortejaar, in Parijs in première.
De hoofdrolspeler Jean-Louis Barrault was een figuur die op mij een ongelooflijke indruk heeft gemaakt.
Die stilte en de bijna bevroren houdingen heb ik ervaren als levende schilderijen.
Volgens mij is mede daardoor mijn stijl ontstaan.
Gebaren blijven belangrijk. Zoals de hand opsteken om aandacht te vragen, wat in dit schilderij zelfs een dubbele betekenis krijgt omdat de ene hand aandacht vraagt voor de andere.
En de blik is gericht op het oneindige of het wegdromen naar verre verten.
