Prof. dr. Marco de Vries (1927, Jakarta-2009) was hoogleraar pathologische anatomie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam en hij was Gestalt-psychotherapeut. HIj studeerde geneeskunde aan de Rijksuniversiteit te Leiden. Hij promoveerde daar in de geneeskunde (1954) en deed er zijn artsenexamen (1955). In 1961 vond zijn inschrijving in het specialistenregister als laboratoriumarts plaats, met als hoofdvak Pathologische Anatomie.
Marco volgde de opleiding tot Gestalttherapeut bij het Nederlands Gestaltinstituut (1973-1976) en de opleiding tot Psychosynthesetherapeut bij respectievelijk The Psychosynthesis Institute, San Francisco en The Institute of Psychosynthesis, Londen (1974-1978).
Hij was hoogleraar pathologische anatomie in de experimentele pathologie, aan de Erasmus Universiteit Rotterdam (1968-1988). Vanuit de combinatie met de gestalttherapie raakte hij gefascineerd door het verschijnsel van spontane regressie van kanker.
Marco ontwikkelde een leersysteem voor het onderwijs in de algemene pathologie, met gebruik van audiovisuele middelen en probleemoplossende kleine leergroepen.
In zijn onderzoek ontwikkelde hij een toepassing van de algemene systeemtheorie voor de pathologie van de geneeskunde in het algemeen. Hij bestudeerde de zogenaamde spontane regressie van kanker bij de mens en de psychosociale correlaten van dit fenomeen.
Ook zette hij een prospectieve fase II psychotherapeutische interventiestudie op bij onbehandelbare kankerpatiënten. Verder deed hij Interventiestudies op het gebied van de bio-psychosociale aspecten van de geneeskunde, op het niveau van individuen en van organisaties in de gezondheidszorg.
‘Het is niet voor mijzelf’ vervolgde de geest, ‘dat ik bid om hulp. Ik weet dat alle vormen die wij bewonen gedoemd zijn te vergaan zoals zelfs de onschatbare woorden van de Tathagata, die in deze met stof overdekte manuscripten zijn verzameld. Maar waarom ik bid is: laat hen niet vergaan voordat zij de taak hebben vervuld waarvoor zij werden geschapen; laat zij niet vergaan voordat zij de grote boodschap hebben gebracht die in hen is belichaamd’.[1]
Het gedachtegoed van Marco de Vries is het verhaal van een wetenschapper, die paden bewandelt welke door vele ‘deskundigen’ als onbegaanbaar worden beschouwd en die Ben Goerion’s uitspraak:
‘Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist’[2]
in een lijstje op de schoorsteen heeft staan.
Zo raakte hij gewikkeld in een strijd, die hem veel kracht heeft gekost maar tegelijkertijd ook veel energie heeft gegeven, hij was uiteindelijk zwaar getraumatiseerd door WO-II. Hij kwam in de kwetsbare puberteitsjaren in de kampen terecht en werd daar van zijn moeder gescheiden.
Door deze later zo bijzondere weg te gaan heeft hij zijn traumatische ervaringen voor een groot deel om weten te zetten door helingsprocessen voor onder andere kankerpatiënten vorm te geven vanuit andere bredere perspectieven met inachtneming van de wetenschappelijke orde waar hij uiteindelijk zelf ook toebehoorde als patholoog.
Dit alles culmineerde in de oprichting van het The Helen Dowling Institute for Biopsychosocial Medicine in 1988, een wetenschappelijk instituut waar onderzoek wordt gedaan naar de invloed van psychosociale processen op ons biologisch functioneren, waarvan hij tot 1993 algemeen en wetenschappelijk directeur was.
Wijsheden van Marco de VriesOm der wille van het stijgen is de ziel afgedaald.
Uit de Zohar
Noten
[1] Lama Govinda, The Way of the White Clouds, A Buddhist in Tibet
[2] De Telegraaf, zaterdag 9 december 1989