Een symbolisch verhaal over twee mensen en hun levenstocht
Maya Plas
Mei 2023
Al dagen loopt de vrouw door de woestijn op zoek naar een bron. Ze komt langs vele bronnen, maar ze vertrouwt ze niet. Telkens als ze er een ontdekt, drinkt ze niet, bang om vergiftigd te worden!
Ze is niet meer zo jong maar ook nog niet oud, ze deed veel levenservaring op.
Naast het zorg dragen voor degenen die haar waren toevertrouwd, zocht ze keer op keer naar wegen om een bijdrage te geven aan het welzijn van de mens en maatschappij. In haar persoonlijke leven kwam ze mensen tegen waarmee ze een tijdje optrok. Sommigen lieten een kras achter op haar ziel of verdwenen uit zicht, anderen bleven. Maar telkens waren er weer mensen die een stukje meeliepen op haar levenspad. Ze nam vaak afscheid en vervolgde haar weg op eigen kracht.
Haar idealen verloor ze niet. Ze koos ervoor zorg te dragen voor iemand die een belangrijke plek in haar hart heeft. Met haar warme hart en haar ervaringen is ze op zoek naar een nieuwe invulling van haar leven. Om een bijdrage te leveren aan verbetering van het zorg systeem.
Deze tocht gaat ze in stilte. Het is goed om alleen met zichzelf te zijn, te luisteren naar wat haar innerlijk beweegt en hoe dat te creëren. Soms ontmoet ze een karavaan van mensen met gelijkgestemde idealen. Misschien kan ze zich bij hen aansluiten? Maar ze weet het nog niet zeker? Er is nog zoveel in haar wat ze wil ordenen en loslaten.
‘s Nachts aanschouwt ze het hele universum en ervaart de grootsheid. Ze voelt haar hart en legt haar handen op haar buik en maakt een liefdevolle verbinding met zichzelf en het grote geheel. Krachten stromen in haar.
Ze oefent om mededogen voor zichzelf te voelen en versterkt zo haar basis! Er komt een dag dat ze niet bang meer is en het aandurft om haar ervaringen en haar pijn naar buiten te brengen. Lucht geven aan wat in haar opgesloten zit en gezegd wil worden. Dan drinkt ze uit bronnen en doet inspiratie op en wordt zelf een bron!
Er loop een man door het oneindige groene woud, hij heeft al een lange weg afgelegd. Zijn einddoel is nog niet in zicht, hij heeft nog een lange reis te gaan.
Het woud voorziet hem in alles wat hij nodig heeft, er is voeding en vocht in overvloed, overal zijn plekken om te schuilen bij koude en regen.
Als de zon dagenlang een onbarmhartige hitte verspreidt geven de meren hem verkoeling. Hele stukken in het woudzijn onherbergzaam, zo dichtbegroeid en donker dat hij niet meer weet welke richting hij gaat? Maar wanneer de wanhoop nabij is, komt er een licht waardoor een pad zichtbaar wordt en hij verder kan gaan.
Soms trekt hij op met een groep mensen die net als hij onderweg zijn. Hij sluit vriendschappen, luistert en deelt wat in hem leeft en geeft daar vorm aan. Totdat hij merkt dat het klaar is en hij opnieuw zijn eigen richting bepaalt met zijn doel voor ogen. Tijdens zijn eenzame tochten ondervindt hij vele tegenslagen, hobbels en valkuilen, hij moet wilde rivieren oversteken en bergen beklimmen. Af en toe is hij ziek en moe, voelt hij zich uitgeput en eenzaam. Keer op keer vindt hij zijn eigen kracht terug, soms door een ontmoeting met een tochtgenoot die net als hij een eigen weg zoekt door het woud. Maar steeds vaker luistert hij naar de stille fluistering binnen in hem. Zijn innerlijk weten groeit, daar vertrouwt hij op. Als hij echt aan de grond zit, roept hij het universum aan en ontvangt hulp, gesterkt reist hij verder.
Op een dag ziet hij tussen de woudreuzen door een groen en weids landschap dat wordt overkoepeld door een blauwwitte wolkenhemel. Het maakt hem blij wat hij ziet en baant zich een weg door de struiken en verlaat het woud. Voor zich ziet hij; weilanden, riviertjes, bomen en bermen vol met bloemen. Opeens ziet hij haar, de vrouw die net als hij gegroeid is door levenservaring. Het lijkt of ze op hem heeft gewacht? Samen vervolgen ze de weg naar het einddoel dat nog lang nog niet in zicht is. Er is onderweg nog zoveel te beleven en om van te genieten. Beiden zijn ze dankbaar voor dit geschenk van samengaan!
