Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 21 december 2018
‘Zal ik dit jaar weer iets schrijven rondom de kerstgedachte?’
Deze vraag ging af en toe door mijn hoofd de afgelopen week en telkens merkte ik dat ik het spannend vond daarover na te denken.
Vorig jaar had ik op het allerlaatste moment het stokje, dat al weken in de personeelskamer lag, opgepakt.
Dat stokje was de metafoor om ‘het stokje’ over te nemen van Toos, onze collega, die de laatste jaren een kerstboodschap uitsprak.
Vorig najaar vroeg ze of iemand anders dat wilde doen. Het was een mooie bijeenkomst geweest, ik had mijn column voorgelezen en was een pietsje emotioneel geworden.
Maar nu was het anders.
Ik had al ‘bewezen’ dat ik het kon en waarom dan die beladenheid die ik hierbij voelde?
Terwijl ik in de vroege ochtend naar een stageschool in Beuningen fiets, gaat dit in flarden door mijn hoofd.
Plots besef ik dat ik bang ben niet aan mijn eigen verwachtingen te kunnen voldoen.
En hé, was dat nou juist niet de essentie van het kerstverhaal?
Het kwetsbare kind in de kribbe, niet wetende van de hoge verwachtingen die de mensen al over hem hebben. Het kind dat daar ligt en in zijn ‘zijn’ meer dan de moeite waard is?
